Maultaschen, czyli pierogi, a raczej niemieckie ravioli, bo kształtem wcale nie odbiegają o włoskiego przysmaku. Jak głosi legenda, pierożki powstały w czasie postu, kiedy mnisi z klasztoru Maulbronn nie chcąc rezygnować z jedzenia mięsa, ukryli je we wnętrzu kwadratowych pierożków. Do dziś pierożki serwowane są z nadzieniem mięsnym, choć różni się ono w zależności od regionu, najczęściej składa się z mielonego mięsa, pieczonej kiełbasy cielęcej, szpinaku i pietruszki.

Döppekuchen, najprościej rzecz ujmując jest to jeden wielki placek ziemniaczany z boczkiem i cebulą. Od zwykłych placków ziemniaczanych, oprócz zasadniczej różnicy, jaką jest jego wielkość, różni się sposobem przygotowania. W regionie Elfel, z którego wywodzi się Döppekuchen, zamiast smażyć placki ziemniaczane, piecze się jeden duży placek. Masę ziemniaczaną przelewa się do formy i piecze jak ciasto w piekarniku.

Knipp po bremeńsku, to kasza z mięsem mielonym. Choć nie wygląda, za to nadrabia smakiem. Jest kulinarnym specjałem Bremy. Przyrządza się go z kaszy owsianej, mięsa wołowego oraz wieprzowego.

Knedle ziemniaczane z Turyngii, przyrządzane z gotowanych i surowych tartych ziemniaków, nadziewa się prażonymi na maśle małymi kwadratowymi grzankami.

Biała kiełbasa z Bawarii, jak głosi legenda przepis na nią powstał w 1857 roku w Monachium, kiedy to pewnemu gospodarzowi skończyły się owcze jelita i musiał zastąpić je wieprzowymi. Jak się okazało, z uwagi na to, że są one dużo delikatniejsze, kiełbasa wyszła biała. Dziś kiełbasę wyrabia się z cielęciny i wieprzowiny oraz cebuli i świeżej pietruszki. Jak każe obyczaj, białą kiełbasę powinno zjadać się bez użycia noża i widelca, wysysając wnętrze z obu jej końców na przemian. Podaje się ją z preclem i słodką musztardą.

Currywurst, czyli pieczona kiełbasa z sosem curry. Choć jest to berliński specjał, kiełbasa znana jest w całych Niemczech. Od 1930 roku istnieje pięć stopni ostrości sosów curry „od niebiańskiego do piekielnego”

Faryzeusz, to mało znana poza regionem Szlezwik-Holsztyn, kawa z rumem, cukrem i bitą śmietaną. Kawa powstała na wyspie Nordstrand w w 1874 roku. W tym czasie pieczę nad mieszkańcami sprawował pastor, który był zdecydowanym przeciwnikiem alkoholu. Podczas jednej z rodzinnych imprez, na którą pastor został również zaproszony, gospodarze nie chcąc mu się narazić, wymyślili, aby zakamuflować alkohol, w tym wypadku był to rum, w zaparzonej kawie. Aby stłumić jego zapach pokryli kawę sowitą ilością bitej śmietany. Niestety, pastorowi przez pomyłkę podano kawę „z wkładką”. Szybko wyczuł woń alkoholu i w złości wykrzyczał: „O, wy faryzeusze! Tak mnie oszukać!!!”. Stąd nazwa napoju.

Lubecki Marcepan, co prawda nie został on wymyślony przez mieszkańców niemieckiego miasta Lubeka, ale stworzyli oni z marcepanu prawdziwy przysmak. W 1806 roku Jochan Georg Niederegger założył w Lubece pierwszą fabrykę marcepanu, gdzie sprowadzał potrzebne do produkcji migdały z Wenecji. Cukiernik wykreował masę, która po dziś jest uznawana za najlepszą na świecie.